Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Τρέχοντας μπροστά ,μένοντας πίσω..


Ο χρόνος σε αντίθεση με άλλους φυσικούς πόρους δεν μπορεί να αγοραστεί ή να πουληθεί, να δανειστεί ή να κλαπεί, να αποθηκευτεί ή να εξοικονομηθεί, να πολλαπλασιαστεί ή να μεταβληθεί.

Μπορείς μόνο να τον χρησιμοποιήσεις. Και αν ακόμη δεν τον χρησιμοποιήσεις, αυτός και πάλι εξαφανίζεται.

Και δυστυχώς, όπως πολλά άλλα σημαντικά πράγματα στην ζωή, η καλή χρησιμοποίηση του χρόνου δε διδάσκεται στα σχολεία...


Απλά πολλά...


"Πολλά είναι τα όσα θέλησες και δεν μπόρεσες.
Περισσότερα τα όσα μπορούσες και δεν θέλησες.
Κι ακόμα περισσότερα όσα δε θέλησες και έπρεπε και να θελήσεις και να μπορέσεις"…


Κων/νος Τσάτσος

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Στο Λιβυκό

Στίχοι: Γιώργος Μπακλαβάς
Μουσική: Γιάννης Ιωάννου
Πρώτη εκτέλεση: Καλλιόπη Βέτα


Κι έτσι σιγά να ταξιδεύουμε
στου Νότου τα νερά
τρελά πουλιά μεταναστεύουμε
σε μέρη πιο ζεστά.

Μέσα στους ήλιους που χανόμαστε
κατρακυλούν οι ελιές
σε θαλασσοσπηλιές κρυβόμαστε
να χτίσουμε φωλιές.

Στο Λιβυκό μεθάει ο Αύγουστος
με δυο φεγγάρια φως
στου Ανέμου τ' ανοιχτό παράθυρο
με σεργιανά ο καιρός (δις)

Απ' την αρχή πλάθοντας όνειρα
στο βλέμμα σου θωρώ
βράχους σπηλιές και μέρη απόμερα
μέσα τους να χαθώ

Φως της αλμύρας κάθε δειλινό
του Νότου τα νερά
με σεργιανούν σαν το παλιό καιρό
σε μέρη μυστικά

Στο Λιβυκό μεθάει ο Αύγουστος
με δυο φεγγάρια φως
στου Ανέμου τ' ανοιχτό παράθυρο
με σεργιανά ο καιρός (δις).

Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Ο Δίας στο μπαλκόνι της νύχτας...

Μας βλέπει και αυτός, ο Δίας από το μπαλκόνι του διαστήματος.
Ήρεμος λάμπει με σταθερή ακτίνα και μαζί με τα τέσσερα "~τέλεια~" φεγγάρια του, δίνει μια διαφορετική νότα μέσα στο πυκνό σκοτάδι της νύχτας, ακολουθώντας πιστά τα βήματα της σελήνης... Πόσο επικίνδυνο είναι το σκοτάδι.. Μάλλον, όχι αυτό, αλλά αυτά που κρύβει μέσα του, αυτα που κυβερνούν τα σωθικά του,αυτα που κυριαρχούν στα σωθικά του...

Παρασκευή 5 Ιουνίου 2009

Ο Τελευταίος Σταθμός

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν.
Τ' αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις
όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας
και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες,
πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις.
Τώρα που κάθομαι άνεργος και λογαριάζω
λίγα φεγγάρια απόμειναν στη μνήμη,
νησιά, χρώμα θλιμμένης Παναγίας, αργά στη χάση
ή φεγγαρόφωτα σε πολιτείες του βοριά
ρίχνοντας κάποτε σε ταραγμένους δρόμους
ποταμούς και μέλη ανθρώπων βαριά μια νάρκη.
Κι όμως χτες βράδυ εδώ, σε τούτη τη στερνή μας σκάλα
όπου προσμένουμε την ώρα της επιστροφής μας να χαράξει
σαν ένα χρέος παλιό, μονέδα που έμεινε για χρόνια
στην κάσα ενός φιλάργυρου, και τέλος
ήρθε η στιγμή της πλερωμής κι ακούγονται
νομίσματα να πέφτουν πάνω στο τραπέζι,
σε τούτο το τυρρηνικό χωριό, πίσω από τη θάλασσα του Σαλέρνο
πίσω από τα λιμάνια του γυρισμού, στην άκρη
μιας φθινοπωρινής μπόρας, το φεγγάρι
ξεπέρασε τα σύννεφα, και γίναν
τα σπίτια στην αντίπερα πλαγιά από σμάλτο.
Σιωπές αγαπημένες της σελήνης.

Είναι κι αυτός ένας ειρμός της σκέψης, ένας τρόπος
ν' αρχίσεις να μιλάς για πράγματα που ομολογείς
δύσκολα, σε ώρες όπου δε βαστάς, σε φίλο
που ξέφυγε κρυφά και φέρνει
μαντάτα από το σπίτι και από τους συντρόφους,
και βιάζεσαι ν' ανοίξεις την καρδιά σου
μη σε προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Ερχόμαστε απ' την Αραπιά, την Αίγυπτο την Παλαιστίνη τη Συρία,
το κρατίδιο
της Κομμαγηνής που 'σβησε σαν το μικρό λυχνάρι
πολλές φορές γυρίζει στο μυαλό μας,
και πολιτείες μεγάλες που έζησαν χιλιάδες χρόνια
κι έπειτα απόμειναν τόπος βοσκής για τις γκαμούζες
χωράφια για ζαχαροκάλαμα και καλαμπόκια.
Ερχόμαστε απ' την άμμο της έρημος απ' τις θάλασσες του Πρωτέα,
ψυχές μαραγκιασμένες από δημόσιες αμαρτίες,
καθένας κι ένα αξίωμα σαν το πουλί μες στο κλουβί του.
Το βροχερό φθινόπωρο σ' αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ΄λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
Εύκολα τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους,
ο άνθρωπος είναι μαλακός, ένα δεμάτι χόρτο,
χείλια και δάχτυλα που λαχταρούν ένα άσπρο στήθος
μάτια που μισοκλείνουν στο λαμπύρισμα της μέρας
και πόδια που θα τρέχανε, κι ας είναι τόσο κουρασμένα,
στο παραμικρό σφύριγμα του κέρδους.
Ο άνθρωπος είναι μαλακός και διψασμένος σαν το χόρτο,
άπληστος σαν το χόρτο, ρίζες τα νεύρα του κι απλώνουν,
σαν έρθει ο θέρος
προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι,
σαν έρθει ο θέρος
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό
άλλοι μπερδεύονται μες στ' αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν.
Αλλά τα ξόρκια τ' αγαθά τις ρητορείες,
σαν είναι οι ζωντανοί μακριά τι θα τα κάνεις;
Μήπως ο άνθρωπος είναι άλλο πράγμα;
Μην είναι αυτό που μεταδίνει τη ζωή;
Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν.

Πάλι τα ίδια και τα ίδια, θα μου πεις, φίλε.
Όμως τη σκέψη του πρόσφυγα τη σκέψη του αιχμαλώτου τη σκέψη
του ανθρώπου σαν κατάντησε κι αυτός πραμάτεια
δοκίμασε ν ατην αλλάξεις, δεν μπορείς.
Ίσως και να 'θελε να μείνει βασιλιάς ανθρωποφάγων
ξοδεύοντας δυνάμεις που κανείς δεν αγοράζει,
να σεργιανά μέσα σε κάμπους αγαπάνθων
ν' ακούει τα τουμπελέκια κάτω απ' το δέντρο του μπαμπού,
καθώς χορεύουν οι αυλικοί με τερατώδεις προσωπίδες.
Όμως ο τόπος που τον πελεκούν και που τον καίνε σαν το πεύκο,
και τον βλέπεις είτε στο σκοτεινό βαγόνι, χωρίς νερό, σπασμένα τζάμια
, νύχτες και νύχτες
είτε στο πυρωμένο πλοίο που θα βουλιάξει καθώς το δείχνουν οι
στατιστικές,
ετούτα ρίζωσαν μες στο μυαλό και δεν αλλάζουν
ετούτα φύτεψαν εικόνες ίδιες με τα δέντρα εκείνα
που ρίχνουν τα κλωνάρια τους μες στα παρθένα δάση κ
ι αυτά καρφώνουνται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν,
ρίχνουν κλωνάρια και ξαναφυτρώνουν δρασκελώντας
λεύγες και λεύγες,
ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α' σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές
είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη
δεν κουβεντιάζεται
γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει,
στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο
μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης
που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,
ούρλιαζε ψηλαφώντας τον πόνο μας. "Στα σκοτεινά
πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.
Cava dei Tirreni, 5 Οκτωβρίου '44

Γιώργος Σεφέρης


Αυτό το ποίημα με συγκίνησε πάρα πολύ.Όταν το διάβαζα δεν
μπορούσα να φανταστώ πόσο βαθιά και επίκαιρα ήταν τα
νοήματα-μηνύματα που ήθελε να περάσει ο Σεφέρης..Λόγο όμως
των εξετάσεων που έκατσα και ξαναδιάβασα όλη την ύλη που είχαμε,
για να διευκολυνθώ κατέβασα από το διαδίκτυο σημειώσεις των κειμένων λογοτεχνίας.
Οι ανάλυση που έκανε ο συγγραφέας ήταν καταπληκτική τουλάχιστον
σε αυτό το ποίημα.
Θα ήθελα λοιπόν να μοιραστώ λίγο από την συγκίνηση που με
κατέκλυσε όταν κατάλαβα σε βάθος
τι πραγματικά θέλει να πει ο ποιητής..
Έχω πάρει τα κομμάτια με αντιγραφή και επικόλληση από τις
σημειώσεις και απο διαφορετικά μέρη
της ανάλυσης.Κάποια ομως είναι ολόκληρα όπως το βιβλίο..
Το βιβλίο γράφτηκε απο Όλγα Ζαχαράκη-Γιώργο Κωσταντακάκη

ΑΝΑΛΥΣΗ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Άνθρωπος-πολιτικός-διαφθορά-Ελλάδα

α)Νοηματική Απόδοση

Ο ποιητής, που σ’ όλο το διάστημα της κατοχής έλειπε από την
Ελλάδα,
τώρα βρίσκεται σε ένα λιμάνι
της Ν. Ιταλίας που αποτελεί τον τελευταίο σταθμό πριν από την
επιστροφή
του στην απελεύθερη πια χώρα.
Αυτή ακριβώς την ώρα, που άνεργος περιμένει το πλοίο, εκθέτει τα
συναισθήματά του από τον πόλεμο,
την κατοχή και τις περιπέτειες της Ελλάδας, κάνει έναν απολογισμό για
όσα έχουν πια περάσει και ατενίζει
γεμάτος ανησυχία τις ημέρες που έρχονται.

Μέσα λοιπόν στη φεγγαρόλουστη φθινοπωρινή νύχτα σκέπτεται ότι δεν
είναι πολλές
οι τέτοιες νύχτες που του άρεσαν. Οι αναμνήσεις του είναι ποικίλες,
ανάλογα,με τα μέρη που έζησε τέτοιες βραδιές. Το τελευταίο βράδυ,
σ’ αυτό εδώ το τυρρηνικό λιμάνι,
το φως του φεγγαριού πλημμυρίζει τα πάντα, καθώς πλησιάζει η ώρα
του γυρισμού.Την ώρα αυτή τη βλέπει
ο ποιητής σαν ώρα πληρωμής ενός παλιού χρέους, υποδηλώνοντας
τις οικονομικές σκοπιμότητες που διαπλέκονταν στην
εθνική και ευρωπαϊκή πολιτική. Εκμεταλλεύεται λοιπόν τις
«αγαπημένες σιωπέςτης Σελήνης», για να παραδοθεί
σε στοχασμούς, σε αναπολήσεις και σε οραματισμούς.

Αυτή η σιωπή -γράφει- σε παρακινεί να μιλήσεις μόνος σου, όπως θα
άνοιγες την καρδιά σου σε ένα φίλο, που έρχεται στα
ξένα και σου φέρνει ειδήσεις από το σπίτι σου.Βιάζεσαι λοιπόν
να του μιλήσεις, πριν προλάβει η ξενιτιά και τον αλλάξει.
Θυμάται ο ποιητής πως έχουν μαζευτεί και επιστρέφουν από χώρες της
Μ. Ανατολής•χώρες που είχανκάποτε κάποια ιστορία, όπως το ελληνιστικό
κρατίδιο της Κομμαγηνής,που προσπάθησε μάταια να κρατήσειτο φως του
ελληνισμού μες στην Ασία και σήμερα δεν ξέρουν καλά καλά
ούτε το όνομά του.Οι τόποι αυτοί άλλοτε έλαμψαν,μα τώρα έσβησαν οι
πιο πολλοί, κι ο ποιητής ενδόμυχα φοβάται μήπως τα συμφέροντα ντόπιων
και ξένων οδηγήσουν και τη δική του χώρα σε παρόμοιο εκμηδενισμό.
Ερχόμαστε,λέει ο ποιητής, από την Αίγυπτο, με ψυχές μαραζωμένες από τη φθορά.

Όλοι αυτοί που επιστρέφουν τώρα έχουν κάποιο αξίωμα, μα την ψυχή τους
δέρνει η αμαρτία. Προσπαθεί τώρα να εξηγήσει -ή και να δικαιολογήσει έστω -την
ανθρώπινη μικρότητα• την αποδίδειλοιπόν στο περιβάλλον, στο ξένο
κλίμα, στις κακές συνήθειεςτου δόλου καιτης απάτης
-συνηθισμένο μέσο επιβίωσης σε δύσκολες καταστάσεις
-αλλά τέλος η αγανάκτησή του ξεσπά μιλά για την
ευτέλεια, τα ιδιωτικά συμφέρονταστις ανθρώπινες σχέσεις. Και πάλι
συγκρατείται, καθώς προσπαθεί να δικαιολογήσει τον άνθρωπο
με παράγοντα εσωτερικό την εγγενή του αδυναμία. Μας θυμίζει πως
είναι πλάσμα ανίσχυρο, χωρίς δύναμη αντίστασης, και επηρεάζεται όπως
το χόρτο από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Η αδυναμία του οφείλεται
στη φιληδονία του, στη δειλία του, στην ακόρεστη δίψα του για κέρδος.
Ξεσπά έτσιγια δεύτερη φορά,λέγοντας πως όταν φτάσει ανέκκλητη
η καταστροφή (η ώρα του θέρους),όλοι προτιμούν να θερίσουν τα ξένα
σπαρτά, όλοι θέλουν να εκμεταλλευθούν τις θυσίες των άλλων• άλλοι
καταφεύγουν σε τεχνάσματα, άλλοι οχυρώνονται πίσω από τα
συμφέροντα και τα αγαθά τους, άλλοι προσπαθούν με λόγια και
ρητορείες να θεραπεύσουν το κακό. Μόνο όμως τα έργα,
η ανθρώπινη ανυστερόβουλη ολοκληρωτική προσφορά θα μπορούσαν
να το προλάβουν ή να το εξουδετερώσουν.

Ας μη μου πει κανείς, λέει ο ποιητής, πως γράφω τα ίδια και τα ίδια.
Δεν είνα ιεύκολο να φύγουν αυτά τα πράγματα -όσο πικρά κι αν
είναι- από τη σκέψη του πρόσφυγα,του αιχμαλώτου συνθηκών που τον
δεσμεύουν, του ανθρώπου που κατάντησε
διαπραγματεύσιμο είδος στα χέρια ισχυροτέρων του.
Μπορεί αυτός ο άνθρωπος να ήθελε να μείνει βασιλιάς
ανθρωποφάγων πέρα εκεί στην ανατολή,
να περπατάει ανάμεσα σε κάμπους εξωτικών λουλουδιών, να ακούει τύμπανα κάτω
από δέντρα μπαμπού και να βλέπει αυλικούς να χορεύουν φορώντας τερατώδεις
μάσκες.

Μα δεν μπορεί να το κάνει, γιατί τον βασανίζει η τύχη του τόπου του,
η συμφορά της πατρίδας του, που την πελεκούν σαν το πεύκο και την καίνε.
Τα βάσανα και τους κατατρεγμούς της βλέπει διαρκώς ο ποιητής, τα
μεταφέρει μαζί του, γιατί είναι ριζωμένα στο μυαλό του, όπως
ριζώνουν τα δέντρα μέσαστα παρθένα δάση και ρίχνουν
κλωνάρια που καρφώνονται στο χώμα και ξαναφυτρώνουν.
Έτσι, οι σκέψεις του για το βασανισμένο τόπο του και ο πόνος του
για τους σκοτωμένους φίλους σχηματίζουν οδυνηρές διακλαδώσεις. Κι
αν μιλάει, λέει, με παραμύθια και παραβολές,
είναι για να ακούγονται πιο γλυκά αυτά που λέει
γιατί η φρίκη δεν μπαίνει σε λέξεις, γιατί είναι ζωντανή και βουβή
προχωράει.
Ο πόνος δηλητηριάζει μέρα και νύχτα τη συνειδητή και υποσυνείδητη
ζωή του ποιητή.

Κι αν θελήσει ο ποιητής να μιλήσει για ήρωες, σαν το Μιχάλη που γνώρισε
και που με αγιάτρευτες πληγές έφυγε από το
νοσοκομείο, είναι υποχρεωμένος να πει πως δε
δικαιώνεται πάντα ο ηρωισμός και η
θυσία τους. Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά
και είναι αβέβαιο το μέλλον τους.
Έχοντας λοιπόν συνοψίσει μέσα του όλη την πικρία για το παρελθόν
και το ποιοντων ανθρώπων δικαιολογεί γιατί είναι
λίγες οι φεγγαρόλουστες νύχτες που του αρέσουν.


β.Ερμηνευτικά
(ερμηνεία από μέρη του κειμένου)

18. ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων: οι κομματικές διαμάχες
είχαν
φέρει στην επιφάνεια τα ιδιοτελή συμφέροντα, τις μικροψυχίες των
πολιτικών.

19. τρίβεται ο άνθρωπος μες στους πολέμους: ο πόλεμος και όλες οι
παρόμοιες
καταστάσεις φθοράς οδηγούν τη
συνήθως αδύναμη ανθρώπινη φύση στην κατάπτωση.

20. χείλια και δάχτυλα... σφύριγμα του κέρδους: ο ποιητής με
περιφρόνηση και αηδία,
στιγματίζει την ανθρώπινη συμπεριφορά• η φιληδονία, η δειλία
που κρύβεται κάτω από τη θρασύτητα,
η ακόρεστη δίψα του κέρδους διαμορφώνουν τη συμπεριφορά πολλών
ανθρώπων σ’ αυτήν την κρίσιμη περίοδο.

21. προτιμά να σφυρίζουν... άλλοι ρητορεύουν: σε δύσκολες ώρες
αποδεικνύεται
η μικρότητα των συνειδήσεων: άλλοι προτιμούν το
κακό να πέσει στο πλαινό χωράφι,άλλοι προσποιούνται ότι
δεν υπάρχει και καταφεύγουν σετεχνάσματα, άλλοι στα αγαθά τους,
άλλοι σε ρητορεία.

22. Μήπως ο άνθρωπος... μεταδίνει τη ζωή: προβάλλει καταλυτικό το
ερώτημα•μήπως ο άνθρωπος δεν είναι αυτό το ανώτερο ον που νομίσαμε,
μήπως είναι πολύγυμνότερος από όσο υποθέσαμε, ένα ον που δεν ξεπέρασε
ποτέ το επίπεδο τουτυφλού ζωικού όντος που απλά διαιωνίζεται.

26. οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά: οι ήρωες θυσιάζονται
ανιδιοτελώς, όμως το μέλλον του τόπου παραμένει αβέβαιο
και ασαφές. Η πορεία τους έτσι γίνεται σ’ ένα χώρο σκοτεινό σε βάθος
απρόβλεπτο.

Τα συμπεράσματα δικά σας....

Δεκαεπτάχρονος Michael..

5 Ιουνίου 2009...Πριν λίγα λεπτά έγινα 17 ετών.
Μου φαίνετε πολύ παράξενο..δεν ξέρω γιατί.Οχι που έγινα 17 αλλά το τι θα πρέπει να κάνω απο εδώ και πέρα.Τίποτα; Ποιός ξέρει..εσυ τι έκανες?

Δεν πρέπει να μείνω άπραγος(ευτυχώς ποτέ δεν έκατσα με σταυρωμένα χέρια)..αλλά τι να κάνω, μάλλον θα κάτσω να σκεφτώ το πρόγραμμα μου για να διαβάσω αύριο μεγαλύτερη ποσότητα ύλης ωστε να έχω την ευκαιρία να διαβάσω και καποιο απο τα παρακάτω μαθήματα που δίνω μετα την Τρίτη λόγο εκλογων.

Αυτο που με κάνει να αγχώνομαι είναι η Γ΄λυκείου.Πρωτα πρώτα θα πρέπει να αποφασίσω σε ποιά μαθήματα θα πάω να γραφτώ στο φροντιστήριο περίπου σε 2 εβδομάδες (πριν καλα καλα τελειώσουν οι εξετάσεις της Β΄λυκείου) ποιό μάθημα επιλογής θα πάρω αν θα είμαι τυχερός να με πάρουν οι καθηγητές που θέλω και τα σχετικά...

Το 2009 και το 2010 θα είναι απο τις ποιο δύσκολες χρονιές της ζωή μου..θα πάρω αποφάσεις που θα καθορίσουν ολη μου την μετέπειτα ζωη. Εκτος αυτού με το σύστημα των πανελληνίων μέσα σε συνολικά 18 ώρες θα προσπαθήσω να αποδώσω το 100% των δυνατοτήτων μου για ένα καλύτερο αύριο..

Πολλά άτομα λένε να φύγω στο εξωτερικό.Οχι γιατι δεν έχω δυνατότητα, το αντίθετο επειδή έχω αρκετες για να πάνε χαμένε(όπως και πολλά άλλα παιδιά.Εκει όντος κατι θα καταφέρω.Δεν θα είμαι ένας απο τους πολλούς αποτυχημένους στην Ελλάδα.Αν αρχίσουμε να φεύγουμε από εδω τι θα απομείνει;Τι θα ακολουθήσει; Οπότε είμαι αποφασισμένος ότι και να κάνω όπου και αν σπουδάσω(ελλάδα και εξωτερικό) η δουλειά του μυαλού μου θέλω να πηγαίνει για την Ελλάδα. Αυτήν που την ξεπουλάνε κάθε μέρα τα σωθικά της..

Κάτι άλλο που μου ήρθε. Θα εκτυπώσω χαρτάκια που να αναγράφουν τον νόμο περι αφισοκόλλησης και θα πάρω την φωτογραφική μου μηχανή για παρέα και θα πάμε στο κέντρο.(νωρίς πριν με πίασει η ομιλία του Παπανδρέου).Θα βρώ πολλές αφίσες τον πολιτικώς της Ελλάδος μας.Θα πιάνω λοιπόν θα κολλάω και απο ένα χαρτάκι στο κούτελο του καθενώς θα ρυθμίσω ταχύτητα διαφράγματος, κλείστρο,θα εστιάζω οσο καλύτερα μπορώ,θα καδράρω και θα απαθανατίσω. Θα είναι φωτογραφίες με "εξαίσιο" θέμα πλούσιο περιεχόμενο και φόρμα της στιγμής..κάποιες φωτογραφίες θα φτάσουν σε "κέντρα ενημέρωσης" και κάποιες θα ανεβάσω και εδώ. Αυτά..

17 χρόνια τα ιδια..από αλλού αρχίζω φτάνω στον στόχο αλλάζω πορεία κτλ...απο που άρχισα και που τελείωσα..Δεν πειράζει είμαστε ελεύθεροι...

Ελπίζω να περάσω και αυτό το τελευταίο έτος πριν την ενηλικίωση ομορφα ,έντονα ,δημιουργικά να κάνω σωστές επιλογές και να μην χάσω αυτα που με κρατάνε....

Αλλη μία νύχτα σε εξέλιξη,δεν είπα άλλα περι Γ' λυκείου διότι δεν σκοπεύω να περάσω και αυτην την μέρα της ζωής μου με αυτόν τον τρόπο, θα τα πω άλλη φορα..

Λοιπόν...πάω να κοιμηθώ..αλλη μια νυχτή με αυτά τα ερωτηματικά ...τουλάχιστον θα έχω ακόμα μία παρέα... Καλό βράδυ. Ο θεός να μας φωτίσει να πηγαίνουμε στα βήματα του.

Ατάκτως ερριμμένες σκέψεις....
Δεκαεπτάχρονος Michael..

Πέμπτη 16 Απριλίου 2009

Το Άγιο Φως..Ένα Πραγματικό θαύμα

Πραγματικά ένα βίντεο το οποίο πρέπει να το δουν όλοι οι Χριστιανοί του κόσμου..
Τα λόγια εδώ δεν μπορούν παρά να σβήσουν σαν την αμαρτία μπροστά στον θεό.

...Δείτε το μεγαλείο του θεού μας...




Μακάρι κάθε Χριστιανός να είχε αυτήν την εμπειρία..